با همت و کوشش جوانان ایرانی و غیورمردان کشور که بطور شبانه روزی در عرصه آی تی فعالیت می کنند
امروز به درجاتی از پیشرفت علمی و تکنولوژیکی رسیده ایم
که حداقل هفته ای یک بار صفحه یا گوشی یکی از هنرمندان یا ورزشکاران هک می شود
و زندگی خصوصی شان به محل سکونت هنرمند شهیر غربی لیدی گاگا پرواز می کند.
بعد از به سرقت رفتن محتویات گوشی یا لپ تاپ، عکس ها و فیلم های خصوصی به طور گسترده ای توزیع می شود
(بخش توزیع روزنامه قانون! یاد بگیر! به این میگن توزیع، دست همه هست)
و نکته جالب این است که پخش کنندگان اصلی خود مردم هستند. البته بعضی از مردم.
وگرنه قاطبه مردم ما اصلا علاقه ای به زندگی خصوصی سلبریتی ها و نرمی کمر فلان ورزشکار و نوع کاغذدیواری کار شده در اتاق فلان هنرمند ندارند.
در این میان بعضی ها هستند که با اشتیاق فراوان دست به انتشار این عکس ها و فیلم ها می زنند.
یعنی عزمشان یک جوری در پخش مسائل ناموسی ملت راسخ است
که صاحب ویدیو کلوپ سر خیابون ما وقتی برای اولین بار داشت رو شیشه مغازه اش کاغذ می چسبوند
که «فیلم عروسی گلزار رسید» همچین عزم راسخی نداشت. با جدیت تمام فوروارد می کنند و انگیزه شان را هم ما نمی فهمیم.
آدم واقعا می خواهد بپرسد فازت چیه دوست من؟ الان خیلی باحال و کولی به نظر خودت؟
به کسی که بیشتر از همه فوروارد کنه جایزه میدن؟
دوست ها و فامیل ها طی مراسمی از تو که به عنوان اولین نفر این فیلم ها رو به دستشون رسوندی تقدیر می کنن؟
صرفه مالی داره برات؟ جایی برای پخش اینها پول میدن؟ مدت سربازی رو میشه باهاش کاهش داد؟
تو آزمون های استخدامی از خلال فیلم ها سوال طرح می کنن؟ احراز صلاحیت می کنن باهاش؟
وام میدن؟ برای سلامتی مفیده؟ خطر ابتلا به سرطان رو تا 50 درصد کاهش میده؟ برای بقیه مفیده؟
مثلا پسرخاله جنابعالی اگه امشب فیلم تکان دهنده تکون دادن فلان بازیکن فوتبال رو نبینه شب ادراری میشه؟
وقتی هم بهشان می گوییم آقا! برادر! عزیز! گاو! فیلم خصوصی ملت رو پخش نکن. میگن: اگه خصوصی بود که دست من نبود.
با این منطق بسیار مایلیم عده ای بستگان این عزیزان را برباییم و بعد به عنوان اموال عمومی بین نیروهای داعش توزیع کنیم.
بعد که شاکی شدند بگوییم: اینا اگه فامیل تو بودن، دست من چیکار می کردن؟
بعضی هایشان هم بسیار علاقه دارند وظیفه قوه قضاییه را انجام دهند.
از بچگی دوست داشتند قاضی شوند ولی به دلیل نیازی که در صنعت قالپاق سازی به آنها احساس می شده
ترجیح دادند در این حوزه به کشور خدمت کنند. وقتی به اینها می گویی فیلم را پخش نکن می گویند:
حقش بوده. کسی که شب ها تو فلان مهمانی شرکت می کنه و دست به فلان کار می زنه باید همینطور مجازات بشه.
که خب همانطور که می دانید تعیین حدود مجازات متناسب با جرم در ید این عزیزان
که هر کدام از صاحب نظران حوزه حقوق جزا و مفسران قانون مجازات (مصوب 92!) هستند قرار دارد.
خسته نباشید می گوییم به تمامی فعالان عرصه فوروارد و نشر فیلم های خصوصی مردم و برای همه شان آرزوی توفیق می کنیم.
فقط لطف کنند اینها را در سی دی بزنند و سر چهارراه ها بفروشند
که در کنار مجازات خاطیان و رسیدن حق به حق دار، چرخ اقتصاد مملکت هم بچرخد. با تشکر.
آیدین سیار سریع
بی قانون
آوو کادو
