سطح وعده‌های پوپولیستی و عوام فریبانه تا حدی در هر انتخابات بالا می‌رود که ما واقعا نگران عزت سیاستمداران کشور هستیم.
از وقتی که یک نفر به عنوان «نوکر مردم» که ظاهرا به جای افزایش تولید و رونق اقتصادی و بهبود فضای فرهنگی و سیاسی، وظیفه خود می‌دانست هر هفته خانه‌های مردم را تی بکشد و سر اثاث‌کشی و خانه‌تکانی دست مردم را بگیرد، روی کار آمد کلا هویت رییس جمهور عوض شد. به حدی رسیدیم که کاندیدای رییس جمهوری محض رضای مردم عزیز خودشون رو تو گل هم می‌پلکونن. لیست اموال می‌آورند که من بدبختم و بیچاره‌ام، به من رای بدهید تا شما را هم بیچاره کنم.
کاغذ را که نگاه می‌کنی می‌بینی طرف در سی چهل سال خدمت و فعالیت و کار جان فرسا، پنجاه میلیون هم در حسابش ندارد! یعنی آدم می‌ماند که یک بشر چقدر می‌تواند فداکار باشد که هر چی زمین و ملک و اموال در اختیارش است بدهد به معاونان و مشاوران و ورزشکاران، دلاوران و نام‌آوران و خودش با این وضع زندگی کند.
یعنی بروی پای ای‌تی‌ام و موجودی حسابش را بگیری دستگاه خودپرداز زیر گریه می‌زند از مظلومیت این بشر. آخر هم یه مقداری دستی کارت به کارت می‌کند به حسابش که امروزش را بگذراند.
در کل وضعیتی که پوپولیسم طی می‌کند وضعیت نگران‌کننده‌ای است. از همین کاندیداهای این دوره واژه مردم را بگیریم همین‌طور بی صدا مستقیم به دوربین نگاه می‌کنند.
یک مساله شگفت انگیز دیگر، تغییر نوع صحبت‌ها در هنگامه انتخابات است.
طرف آن موقعی که پست دارد، صبح که بیدار می‌شود می‌گوید کنسرت ممنوع نیست، شب که می‌شود می‌گوید رسانه‌ها بیخود می‌کنند، بعد می‌خوابد. موقع انتخابات که می‌شود یهو طرفدار آزادی بیان می‌شود. یهو طرفدار موسیقی می‌شود.
کم مانده در میتینگ‌های انتخاباتی‌اش پشت میکروفون بگوید «وقتی دلگیری و تنها...» بعد میکروفون را سمت مردم بگیرد. قبل از انتخابات می‌گوید تحریم فرصت است و در خلوت خود بشکن زنان می‌گوید تحریم چقدر قشنگه، ایشالا مبارکش باد... بعد زمان مناظره‌ها می‌گوید دولت تحریم‌ها را کامل برنداشته و مردم دارند اذیت می‌شوند. کلا با پدیده‌های زل زننده شگرفی مواجهیم. خیلی دلسوز، خیلی مدافع حقوق بشر، آزادی بیان، زنان، جوانان (تا زمانی که به آن‌ها رای دهند)... ایشالا مبارکمون باد.
"آیدین سیار سریع"
