انسانم آرزوست

خبر داری ک شهری روی لبخندِ تو شاعر شد / چرا این گونه کافر گونه بی رحمانه می خندی؟

انسانم آرزوست

خبر داری ک شهری روی لبخندِ تو شاعر شد / چرا این گونه کافر گونه بی رحمانه می خندی؟

۲۵بهمن


دهانت را می‌بویند



مبادا ک گفته باشی دوستت می‌دارم.



دلت را می‌بویند ک مبادا شعله ای در آن نهان باشد



روزگارِ غریبی‌ست، نازنین



و عشق را کنارِ تیرکِ راهبند تازیانه می‌زنند.



عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد 



در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما آتش را



به سوخت‌بارِ سرود و شعر فروزان می‌دارند.



ب اندیشیدن خطر مکن.



روزگارِ غریبی‌ست، نازنین



آن ک بر در می‌کوبد شباهنگام



ب کُشتنِ چراغ آمده است.



نور را در پستوی خانه نهان باید کرد



آنک قصابانند بر گذرگاه‌ها مستقر



با کُنده و ساتوری خون‌آلود



روزگارِ غریبی‌ست، نازنین



و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند



و ترانه را بر دهان.

 


شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد



کبابِ قناری بر آتشِ سوسن و یاس



روزگارِ غریبی‌ست، نازنین



ابلیسِ پیروزْمست



سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.



خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد...




"شاملوی کبیر"



۹۴/۱۱/۲۵